Naar huis (21 december)

Onze rondje woestijn zit er bijna op. Vanochtend hebben we de auto's afgeleverd bij Grimaldi, na een ochtendje formulieren invullen en wachten (het blijft Afrika) zijn de auto's zonder verdere problemen geaccepteerd en kunnen de Discovery en Defender met de boot mee naar Antwerpen waar ze naar verwachting begin januari aankomen. Magreet is vannacht al naar Nederland teruggevlogen om vandaar zo snel mogelijk met de verzekering liggend transport voor Fred te regelen. Wij vliegen vanavond terug naar het koude kikkerlandje en gaan vanmiddag nog even aan het zwembad genieten van de zon.

Zojuist met Fred gesproken, ook voor hem is er door de verzekering aangepast vervoer naar Nederland geregeld. Hij vliegt morgennacht naar Brussel en vandaar is er een transport naar het noorden van het land geregeld.

Lac Rose (20 december)

Vandaag een dag met twee gezichten. De rugpijn, waar Fred al een paar dagen door geplaagd werd, was de afeglopen nacht onhoudbaar geworden. Zitten en lopen was zo goed als onmogelijk en meer dan pijnlijk. In het ziekenhuis in Dakar, waar Fred naartoe is gebracht, bleek naar onderzoek en het maken van een scan, dat de pijn veroorzaakt werd door een hernia.

Terwijl Fred en Magreet in Dakar in het ziekenhuis waren, waren wij in Lac Rose bezig met de laatste bezigheden om de auto klaar te maken voor de overtocht met de boot. Nadat de auto gereed was, de heilige grond van Lac Rose bereden met onze Defender. De duinen in en het strand op. Uiteindelijk heeft onze oude trouwe Landrover het toch gehaald, de duinen van Lac Rose en voor ons; een reis om nooit te vergeten. Onze namen staan nu ook op de muren van Chez Salim, naast al die anderen die ook de reis naar Dakar gemaakt hebben. Rond vijf uur zijn we naar Dakar gereden, eerst een hotel regelen en vervolgens naar Fred en Magreet.

Repareren, pakken en een beetje relaxen (19 december)

Vrijdag gebruikt op de auto gereed te maken voor de verscheping en de radiator te repareren. Het laatste ging weer op de gebruikelijke Senegalese manier, moter uit elkaar om te controleren of de koppakkingen niet lekwaren en zo'n beetje alles ontmantelen om te kijken wat de oorzaak was. Uiteindelijk bleek volgens de monteurs dat het ontzettend fijne stof zand tot een verstopping in de radiatorheeft geleid. De wagen rijdt weer, maar straks in Nederland toch maar even op zoek naar een nieuwe radiator.

Zaterdag stond in het teken van relaxen en niksdoen. Gewoon aan het zwembad liggen en een boekje lezen heeft er de afgelopen maanden niet echt ingezeten en dan is dat niksdoen af en toe best lekker in de schaduw bij een temperatuurtje van 30 graden. Helemaal als je dan hoort dat Nederland veranderd is in een soort van noordpool met sneeuwstormen en vrieskou. Het luieren ging trouwens niet de hele dag op, tegen het eind van de middag zijn Magreet en Anne-Marie de keuken ingedoken om onder begeleiding van de chef kok van Chez Salim 'Yassa Poulet' te maken, het nationale gerecht van Senegal. Inmiddels zijn we namelijk zo kind aan huis bij Chez Salim dat we volgens John, een van de medewerkers, bij de familie horen. De Yassa was volgens de kritische eisen van het halve personeel van Chez Salim goedgekeurd, dus straks in Nederland kunnen jullie allemaal genieten van dit heerlijke gerecht.

Over het strand (17 december)

Vanochtend rustig aan kunnen doen. Vanaf twaalf uur konden we immers pas rijden in verband met het laagwater. Het eerste deel van de route ging via de duinen door de delta. Voordat we dat deel van de route echter bereikt hadden moesten we eerst opnieuw langs dezelfde politiepost. Dit maal was Fred het slachtoffer, volgens de dienstdoende agent had hij zijn richtingaanwijzer niet aangezet na het stopteken. Opnieuw praten, opnieuw onderhandelen en na een tijdje konden we na betaling van een kleine boete verder. Over het strand naar Lac Rose is een ervaring die we niet hadden willen missen. Rijden door het mulle zand, maar ook ineens verradelijke drassige stukken waar Fred ineens muurvast kwam te zitten.

Helaas, zo'n 60 km voor het eindpunt gaf onze radiator er opnieuw de brui aan. Repareren ter plaatse was niet meer mogelijk en we zijn dus opnieuw slepend in Lac Rose aangekomen.

Le Ferlo (16 december)

Vandaag door 'Le Ferlo' richt St. Louis. Het oneindige grasland waar we door rijden wordt onderbroken door kale boompjes met vel rose bloemen en door boabob bomen die in groepjes bij elkaar staan. De zanderige ondergrond geeft je bij elke bocht het gevoel dat je aan het driften bent en soms staan er ineens zoveel struiken bij elkaar dat je er bijna niet doorheen komt. Kortom opnieuw ontzettend mooi rijden. Tegen de avond bereikte we St. Louis en na de gebruikelijke politie posten en de nepovertredingen (deze keer waren we niet optijd gestopt voor het fluitje) ons hotel bereikt. De boete werd overigens opnieuw verschuurd omdat wij de boete alleen op het politieburo wilde betalen en niet bij de dienstdoende agent wilde afrekenen. Morgen staat het toetje van ons rondje Senegal op het programma, over het strand naar Lac Rose.

Lekke radiator (15 december)

Verder naar het noorden. Het landschap veranderd opnieuw per kilometer. Steeds minder bomen en steeds meer open grasland, een voorbode van 'Le Ferlo' waar we morgen door rijden. Het navigeren werd ook steeds uitdagender, de tracks waren af en toe niet meer dan een ezelpaden en op sommige stukken was er geen pad en reed je door het hoge grasland heen. Rond lucnhtijd rook het in de auto verdacht veel naar koelvloeistof, oorzaak, een kapotte radiator. Gelukkig met een blikje radiatorstop ook weer te repareren. Onder het toeziend oog van een half dorp de radiator gerepareerd en na een anderhalf uur konden we onze weg vervolgen. Naast het rijden door dit ongelooflijk mooie landschap in ook de onthaal in de kleine dorpen schitterend. Met luid applous worden we ontvangen en toegejuigd, alsof je een really aan het rijden bent. S'nacht opnieuw in het wild gekampeerd en naar een maaltijd uit blik vroeg gaan slapen.

Off road naar Tambacounda (14 december)

Vandaag terug naar het noorden gereden, off road naar Tambacounda over paden en door manshoog gras. Onderweg nog apen gezien en heel veel vogels. De auto ziet van binnen ondertussen weer rood door het cementfijne stof. S'avonds overnacht in Tambacounda in een hotel uit de jaren zeventig, echt vergane glorie. Voor het slapen nog een raadselachtige verschijning in de kamer van Fred en Magreet, een wat later bleek over ijverige hagedis, had zich tegoed gedaan aan een pakje kouwgum. Gevolg, Fred heeft heel de nacht niet geslapen omdat de lamp aan moest blijven van Magreet en Magreet, die sliep als een roos.

Rieten hutjes en een waterval van honderd meter (13 december)

De afgelopen twee dagen zijn we door het uiterste zuiden van Senegal gereden, soms maar 300 meter van de grens met Guinea. Wel bijzonder als je bedenkt dat we hier helemaal met de auto naar toe zijn gereden. Naast het genieten van de bijzonder mooie route die we gereden hebben, hebben we ook twee uitstapjes gemaakt. Gisteren hebben we Iwol bezocht, een dorpje in de bergen dat alleen per voet te bereiken is. En per voet betekend ook echt met de benenwagen. Met de Landrovers waren we een behoorlijk eind opweg, maar op een bepaald moment werd het zelfs te smal, steil en rotsachtig voor een stoere defender. Met als gevolg dat we muurvast stonden op een plek waar omkeren in eerste instantie geen optie leek, maar verder rijden volstrekt ommogelijk was. Maar ook hier geld, geduld is een schone zaak, dus beetje bij beetje en met de juiste instructies van Fred en heel veel stenen verplaatsen met behulp van de toegesnelde dorpsbewoners, kregen we de defender toch gekeerd. De wagens wat lager op de berg geparkeerd en vervolgens per voet de laatste kilometers afgelegd naar Iwol. De wandeling naar Iwol was stijl, maar mooi. Iwol is een dorp dat vasthoud aan haar tradities, dames lopen er met een botje door hun neus en hier vindt men de grootste boabab boom in Senegal, met een omtrek van circa 30 meter is het echt een reus van een boom. Na een paar uurtjes in Iwol rondgelopen te hebben en met de burgemeester te hebben gepraat zijn we terug de berg afgegaan richting auto's om de weg te vervolgen richting Salemata. Onze route werd steeds mooier en de paden steeds smaller. De nacht hebben we gekampeerd op een open veldje midden in de bossen. Voor het eten nog even een schokbreker vervangen die tijdens de rit was afgebroken (hieronder wat foto's van Iwol en onze overnachtingsplek, verhaal gaat onder de foto's verder)

Naar een nacht goed slapen verder richting Dindefelo, dit dorp staat bekend om zijn waterval van meer dan honderd meter hoog. De weg naar Dindefelo was echt off road, spoorzoeken naar het juiste track en diverse rivieren waar we door moesten. De waterval zelf bereikte we via een wandeling van ruim een half uur over een pad wat niet breder was dan dertig centimeter breed. Het juiste pad werd ons gewezen door vier jonge gidsen die de omgeving op hun duimpje kende. Na een verfrissende duik in de waterval door Dave en een poging tot de knieen van Fred zijn we weer terug gegaan naar de auto's om de route door te rijden naar Kedougou. S'avonds al het stof en vuil weggewassen onder een warmen douche in de lodge, eten en slapen. Morgen gaan we weer richting het noorden.

Slapen tussen de koeien en onder de sterren (11 december)

We zijn alweer in Kedougou, in het zuid-oosten van Senegal. Magreet (de vrouw van Fred) is inmiddels in Senegal aangekomen en Peter is, nadat we nog een keer met z'n allen geeten hebben in ons favourite visrestaurant, teruggevlogen naar Nederland.

Woensdag 9 december hebben we Dakar achter ons gelaten en zijn we begonnen aan ons rondje Senegal. Enigzins verlaat, Abel was pas na tienen terug met de papieren van Fred, zijn we weggereden uit Dakar. En op welke tijd je ook gaat, in Dakar is het altijd druk en chaotisch met het verkeer. Ondanks de late start hebben we toch flink wat kilometers kunnen maken over de nieuwe asfaltweg naar Tambacounda. De nacht hebben we doorgebracht op een boerderij, zo'n 200 km voor Tambacounda. Van de eigenaar, een Duitser van Senegalese afkomst, konden we ons kampenet opslaan op zijn terrein. S'nachts sliepen op dit terrein ook de koeien, maar met uitzondering van een bijzonder nieuwschierige bruine koe, hadden we geen last van deze beesten. S'avonds kwamen de dorpsbewoners nog langs, wat resulteerde in een gezellige avond waar vooral met handen en voeten gesproken werd. Voordat we donderdag verder reden hebben we nog een uitgebreide rondleiding gehad over het terrein (120 hectare) van de eigenaar. Vol passie en trots vertelde hij zijn toekomstplannen met de boerderij en hoe hij al zo ver gekomen was.

Verder naar Tambacounda, want daar begint immers het off road gedeelte en verlaten wij het asfalt. Gisteren hebben we zo'n 100 km off road gereden. Smalle paden, door dorpjes en door bossen. Overal wordt je vriendelijk begroet en vraagt men waar je vandaan komt en waar je heen gaat. Ons kamp voor de nacht had 1001-sterren; midden in het bos op een open plek. Mooier kun je je niet wensen.

Vandaag weer verder, ruim 200 km off road. Eerst door het "Diambour Forest", waar het landschap langzaam veranderd van bos naar grasland. We hebben termietenheuvelen gezien die hoger zijn dan de auto op plekken waar tientallen vam deze heuvels staan. Vervolgens een stukje snelweg door het nationale park, hier is het namelijk verboden om off road te rijden. De lunch hebben we genuttig bij een politie/leger controle post, rijst met groente en vis op Senegalese wijze bereid. De reden voor deze bijzondere lunchplek was vrij eenvoudig, het restaurant was gesloten maar voor een klein bedrag konden we ook bij de controle post eten. Na het natuurpark weer het asfalt af en off road richting eindbestemming. Het laatste stuk reden we vooral door grasland, af en toe voelde we ons net een maaimachine. De afgelopen twee dagen hebben we een prachtige route gereden en net heerlijk gegeten in het restaurant van de lodge waar we nu zitten. Morgen gaan we verder Zuid Senegal in, kijken wat voor moois er komen gaat.

Naar het strand (7 december)

De Heilige Grond van Lac Rose hebben we nog niet kunnen berijden, zondag bleek dat er nog het een en ander geregeld moest worden met de geldigheidsduur van de passevant, verzekering en de juiste stempels in de paspoorten van Peter en Fred i.v.m. de bestuurderswissel. Vandaag en gisteren, nadat we de laatste schroeven en bouten hadden aangedraaid aan de landrover, de lades hadden ingeruimd voor onze reis naar het zuiden van Senegal, lekker naar het strand gegaan. Heerlijk niksdoen en genieten van een verkoelende bries en af het toe de oceaan in (water is 25 graden) om af te koelen.

We verblijven nu al bijna twee weken in het huis van Pere. En het is wel heel fijn om min of meer je eigen stek te hebben en niet "opgesloten" in een hotel te zitten. Het huis staat in de wijk Yoff, als je de straat uitloopt zit je binnen vijf minuten op het vissersstrand en loop je de andere kant op, dan sta je op de start- en landingsbaan van het vliegveld van Dakar. Dus met enige regelmaat komt er op zeer korte afstand met heel veel kabaal een vliegtuig over. De eerste nachten lagen we er nog wakker van, maar nu slapen we gewoon door de opstijgende 737-ens en airbussen heen. Door de buren worden we iedere dag begroet en we hebben onze vaste winkeltjes en stalletjes voor eten, drinken en vlees op een stokkie. Wat verderop zijn genoeg restaurantjes en gisteren kwamen we zelfs "bekenden" tegen, de Spanjaarden waarmee we FC Barcelona- Real Madrid hadden bekeken. Zo zie je maar, naar twee weken zijn we helemaal ingeburgerd en door de taxi chauffeurs worden we uitgemaakt voor Senegalesen, omdat we driftig onderhandelen over de prijs. De kleine kinderen in de straat blijven ons handjes geven en vrolijk begroeten. Het huis is zeer bijzonder en goed ingespeeld op in- en uitvliegende gasten, iedere slaapkamer heeft een eigen douche en er is een grote zithoek en keuken. Wij gebruiken de huisjes die op het dak staan, bijzonder grappig gedaan, drie kleine huisjes en een dousche en toilethuisje op een daktarras. De buren hebben overig ook een bijzondere functie aan hun dakterras gegeven, ze houden daar geiten en schapen en met enige regelmaat steekt zo'n beest z'n kop over de dakrand en bekijkt hij hoe wij op het dakterras genieten van het altijd verrassende Dakar.

Achterstevoren (4 december)

De auto's rijden, het is niet vanzelf gegaan, maar ze rijden. Het probleem met de wagen van Peter bleek te zijn ontstaan door het feit dat de"professionele" monteurs van de BMW/Landrover de koppelingsplaat verkeerd om geplaatst had. Nog wat kleine problemen met de aansluiting van de motor (deze is er immers drie keer uitgeweest op de Senegalese manier), maar de Discovery is Senegal proof. Voor het verschepen van de auto's naar de haven geweest voor de nodige informatie. Eind december vertrekt er een schip richting Antwerpen en zo'n twee weken later kunnen we de auto's dan ophalen in Antwerpen. Naar verwachting vliegen we net voor of net na de kerst terug, beetje afhankelijk van de beschikbaarheid van tickets.

Maar voordat we naar het koude Nederland vertrekken gaan we eerst nog rondrijden door het zonnige zuiden van Senegal. En morgen gaan we naar de 'heilige grond' van Dakar, de finishplaats van Paris Dakar op het strand bij Lac Rose.

Verrassende wendingen (3 december)

De afgelopen dagen waren opnieuw verrassend. In het weekend is er niet zoveel gebeurd, wegens het offerfeest werd er tot en met maandag niet aan de auto's gewerkt. Zelf hebben we het ook rustig aangedaan, eten, slapen, eten en voetbal (FC Barcelona - Real Madrid) kijken met Pere, onze Catalaanse gastheer. Terwijl wij wat relaxen waren Pere en Suzan overigens druk bezig met de voorbereidingen van hun reis, zaterdag 5 december arriveerd er immers een groep die onder hun begeleiding Senegal off road gaat bezoeken. Inmiddels is het in het huis waar we logeren ook wat drukker geworden, Stebano, de jongen die de film van de reis maakt en Eva zijn uit Spanje ingevlogen, zij begeleiden mede deze reis, daarnaast is het nog wachten op de arts die meegaat en op de monteur. Pere en Suzan zijn afgelopen maandag (30ste) naar het zuiden van Senegal vertrokken om ter plaatse verdere voorbereidingen voor de reis te treffen. Voor een indruk van de supergave reizen die ze organiseren moet je even een blik werpen op de website; www.dreceres.com. En die rode 130 op de foto hiernaast is de landrover waarmee ze door Senegal toeren.

Maandag een minder goed bericht gekregen, zondag zijn er in Mauratanie drie hulpverleners uit Spanje ontvoerd. Deze ontvoering en andere informatie heeft geresulteerd in een aanpassing van het reisadvies. Na een telefoontje met de ambassade besloten niet door Mauratanie terug te rijden maar de auto te verschepen en terug te vliegen. Echter niet per direct, we gaan eerst een, deels off road tour maken door Senegal.

Met onze auto's leek het de goede kant op. Gisteren zag het er redelijk uit, de auto van Peter was zo goed als klaar en bij ons was het vreemde geluid dat uit de lager kwam door Dave en met behulp van de monteurs verdwenen. Vanochtend echter was het geluid weer terug en bleek dat het probleem met de Discovery van Peter ook met een nieuwe tweedehands drukgroep niet verholpen was. Momenteel zijn de heren dan ook nog bij de garage, druk bezig met de landrovers.

Zo zie je maar, het ene moment denk je nog terug te rijden en te kite surfen in Dakhla en het volgende moment ben je zelf druk met de auto's bezig, zit je je trip voor te bereiden door Senegal en tickets en een boot te regelen voor de terugreis.

Verse vis en met de defender door Dakar (28 november)

Het visrestaurant waar we gisterenavond zijn geweest was uitstekend, qua eten voortreffelijk, oesters en mosselen in overvloed en heerlijke gamba's en calamaris van de gril. Qua restaurant typisch Dakars, bbq, plastic stoelen en een gamele tafel. Vandaag met de Defender terug naar de camping Lac Rose, de heenweg ging prima, wegens het offerfeest was er geen kip op de weg.

In Lac Rose hebben we de rest van de groep weer ontmoet, ze hadden een goede week gehad in Gambia en waren onder de indruk van de projecten die ze gezien hadden. Erg leuk om ze weer te zien en de verhalen te horen, morgen vervolgen ze hun reis terug naar Nederland.

Terug naar Dakar met Fred, de vriend van Peter die ingevlogen is op Banjul en met ons mee terugrijdt. De trip terug naar Dakar was overigens een groter avontuur, hectisch en een totale verkeerchaos.

Even de tourist uithangen (27 november)

Gisterochtend zijn Dave en Pedre opnieuw naar onze garage gegaan om ervoor te zorgen dat er toch echt wel doorgewerkt werd terwijl de chef werkplaats in Gambia zat enom te voorkomen dat er geen verdere schade aan de versnellingsbak toegebracht werd. Een en ander was snel geregeld en met een beetje geluk zou de Defender vanavond en anders zeker morgen gereed zijn. Hadden we zomaar ineens een vrije dag, de Discovery van Peter stond namelijk ook pas voor het einde van de middag op het programma. Op advies van Pedre en Suzan naar Gorée gegaan, een klein eiland voor de kust van Dakar waar vandaan vroeger de slaven naar Amerika vertrokken. De bebouwing was voor een deel gerestaureerd en er is een klein museum met de gescheidenis van het eiland en van Senegal. Voor de rest heel veel winkeltjes met prullaria en kleine ateliers. Wel jammer, want het eiland raakt op deze manier steeds meer van haar geschiedenis kwijt. De boottocht erheen was overigens heerlijk, een half uurtje uitwaaien in de frisse lucht. Aan het einde van de middag weer richting garages, onze Defender was nog niet af, maar wel behoorlijk ver, morgenmiddag voor één uur zo hij zeker klaar zijn. Peter had minder gelukt, bij aankomst bleek dat met ingedrukte koppeling de Discovery niet in de versnelling te krijgen was. Men zou nog verder werken en morgen zou het probleem verholpen zijn. Tijd voor ons op even uit te waaien op het strand.

Vanochtend opnieuw de rit naar de garages, eerst naar de Discovery. Slecht nieuws, de versnelling werkte nog steeds niet en er waren problemen met de drukgroep, maandag zou men weer verder gaan. Vooraf met Pedre besproken dat mochten er problemen zijn met de auto, wij hem mobiel konden bellen, zodat hij de situatie ter plaatse kon beoordelen. Naar kort overleg besloten afscheid te nemen van de BMW garage, zelf op zoek te gaan naar onderdelen en gebruik te maken van de monteur/garage van Pedre.

Met onze Defender was het gelukkig beter gesteld, na afgerekend te hebben zijn we op eigen kracht Dakar ingereden. Het was de garage helaas niet gelukt nog een lager te vinden, dus daar gaan we zelf naar op zoek. Het nodige reparatielaswerk regelen we zelf in de garage van Pedre.

Nu we alles weer zelf in de hand hebben, voelt het een stuk beter. En we vertrouwen er dan ook op dat we halverwege volgende week onze reis voort kunnen zetten. Vanavond gaan we naar het meest westelijke puntje van Afrika, volgens Pedre en Suzan zit daar een voortreffelijk visrestaurant. Dus voor nu, eet smakelijk.

Niks gaat zoals gepland (25 november)

Gisteren nog een SMS-je gekregen van de garage, de lijst was zo goed als gereed, maar kon morgenochtend pas verzonden worden omdat de chef nog de goedkeuring moest geven. Na de luch opnieuw naar Dakar gereden, de beloofde lijst was er nog niet, maar ondertussen hadden we al wel geleerd dat je daar dan ook niet op moet wachten. Pedre zou meegaan naar de garage om te kijken welk voordifferentieel nodig was. Hij had namelijk nog een goede differentieel liggen en als deze past, is al een groot deel van ons probleem opgelost. Bij aankomst in de garage bleek de rest van de schade mee te vallen, de achterdiff was een kwestie van een nieuw lager en de controle van de tussenbak bleek ook positief uit te vallen. Op naar de werkplaats van Pedre om de differentieel op te halen en zo snel mogelijk checken of de boel past. Na een drankje aan het strand (we zijn tenslotte op vakantie) zijn Dave en Peter teruggegaan naar de garage met de differentieel. Tijdens ons korte vakantiemoment had Peter een telefoontje ontvangen van zijn garage dat de auto nog niet klaar was, maar naar alle verwachting morgen wel. (Men had de totale motor verwijderd om de koppelingsplaten te vervangen).

Omdat het er niet naar uitzag dat wij in de avond met twee gerepareerde landrovers terug naar de camping konden rijden, boden Pedre en Suzan aan om in hun huis te blijven logeren. Terwijl Dave en Peter in de garage waren, zijn Suzan en ondergetekende naar het strand gegaan (2 minuten lopen) om de visvangst van de dag te bekijken. Naast de Red Sneppers en andere bekende vissen. laggen er ook ontzettend grote tonijnen uitgestalt. een hele klus om die binnen te halen met de relatief kleine en smalle vissersboten (groot uitgevallen kano).

Rond half acht waren Peter en Dave terug van de garage, de "technische" heren van de werkplaats hadden de tussenbak en versnellingsbak verwijderd, maar kregen deze niet werkend terug op hun plek. Daarnaast het feit dat de chef werkplaats morgen naar zijn familie in Gambia vertrekt voor het offerfeest en liever niet heeft dat er zonder zijn supervisie aan de auto gewerkt wordt. Er is dus een geheel nieuw probleem ontstaan, een niet werkende versnelling en geen mensen die het kunnen repareren in de garage. In overleg met Pedre besloten dat Dave en hij morgenochtend naar de garage teruggaan en er op aandringen dat het onacceptabel is dat er tot maandag niet aan de wagen gewerkt wordt en nog belangrijker, er niet nog meer schade aan de auto toegebracht wordt.

De dag afgesloten met een goed diner in een visrestaurant aan het strand van Dakar. Overigens is het na een kleine week alleen maar de autoroute en aanliggende wijken van Dakar gezien te hebben een verademing te weten dat er achter deze chaos een heleboel mooie plekjes in Dakar zijn, die zeker het ontdekken waard zijn.

Opnieuw naar Dakar (24 november)

Echt vanzelfsprekend gaat het niet, ondanks alle goede bedoelingen van de garage verbaasd je je erover hoe men hier de dingen aanpakt en regeld. Vandaag opnieuw naar Dakar, we moesten immers een intake formulier ondertekenen. Bij aankomst stond onze landrover op de brug en waren ze druk bezig met het verwijderen van de differentiel. Een diagnose konden ze nog niet geven, zover was men nog niet. Afgesproken dat we na de lunch zouden terugkomen en dat men ons dan hopelijk meer informatie kon geven. Aan het einde van de dag kwam de informatie, het voordifferentiel was onherstelbaar beschadigd, van de achterdif bleek alleen het lager versleten te zijn en men wilde de tussenbak nog inspecteren omdat daar wellicht ook iets niet helemaal oke was. Afgesproken dat men ons in de avond een lijst met onderdelen zou mailen, zodat wij deze zou snel mogelijk konden verzamelen. Vervolgens naar de BMW garage waar de Discovery van Peter voor reparatie staat. Morgenmiddag zou de wagen klaar zijn en men zou bellen als het zo ver was. Terug naar de camping, waar inmiddels de Amsterdam-Dakar Challange was aangekomen. Meer dan 30 auto's die in Gambia of Mali geveild worden voor het goede doel. Ontzettend leuk om de verhalen van hun reis te horen. Tijdens het avondeten de stand van zaken besproken met Pedre en Sandra, een spaans stel dat in Dakar woont en off-road trips organiseerd (www.dreceres.com) en in een ongelooflijk gave 130 defender rondrijden. Hun aanbod om morgen mee te gaan naar de garages in Dakar hebben wij met beide handen aangenomen, Pedre weet immers na ruim 20 jaar, precies hoe het een en ander werkt in Dakar.

In Afrika duurt alles veeeeeeeeeel langer (23 november)

Het lijkt zo simpel, twee auto's op transport naar de garages in Dakar. Maar zo snel is dat niet geregeld in Afrika. Vandaag stond dan ook in het teken van WACHTEN. Tussen 9 en 10 zou de Discovery van Peter opgehaald worden en je raad het al, om 10 uur nog geen vrachtwagen te bekennen. Ruim een uur te laat ariveerde de vrachtwagen en konden we de Discovery inladen. Afgesproken dat de vrachtwagen terug zou komen voor onze wagen, rond één uur zouden ze er zijn. Maar je raad het al, om één uur nog geen vrachtwagen te bekennen en om twee uur ook niet en om drie uur nog steeds niet. Om iets voor vieren kwam de wagen aan, het was druk onderweg. Ondertussen was Dave al met een taxi naar de garage vertrokken, door de telefoon iets regelen blijkt ook onmogelijk en je moet altijd de hoogste chef hebben voor betrouwbare afspraken. Maar goed, vroeg in de middag kwam het verlossende telefoontje van Dave dat de garage tijd had voor een totale check zodat we zouden weten wat de totale schade was en welke onderdelen we nodig hebben.

Net (17 uur plaatselijke tijd) een SMS-je van Dave ontvangen, Dave, Peter en Trudie zijn weer op de terugweg en naar verwachting rond 19 uur op de camping. En zou zie je maar, twee Landrovers nog geen 40 km verder afleveren kost je al snel 10 uur. Je kunt je erover opwinden, maar echt sneller zal het dan niet gaan, dus je kunt je maar beter overgeven aan de dynamic en logica van Afrika

Dakar (22 november)

We zijn in Dakar aan het roze meer, de finisch plaats van Paris-Dakar! En vandaag hebben we lekker helemaal niks gedaan. Beetje van de zon genieten en de website bijwerken, zodat deze weer helemaal up-to-date is.

De 20ste zijn we aangekomen in Chez Salim, leuke hutjes, palmbomen, een zwembad en een goed restaurant. Geen slechte plek om de tijd door te komen als je auto gerepareerd moet worden. Vervelen hoeven we ons ook niet, want je kunt hier motoren en buggy's huren om de duinen in te gaan. De 20ste was ook de groep weer compleet, Peter en Trudie arriveerde laat in de avond, nadat Kaj en Henk ze hadden opgehaald.

Zaterdag de 21ste hebben we Henk&Katelyne, Cora&Berry en Kaj&Benne uitgezwaaid, zij zijn verder gereden naar Gambia om daar de projecten te bezoeken die we met deze reis sponsoren. Met z'n vieren zijn we achter gebleven in Dakar om onze auto's te reparen. Na het uitzwaaien zijn we met z'n vieren in een taxi naar Dakar gereden ... en onderweg kwamen we de rest weer tegen in een of ander zijstraat van Dakar ook druk proberend de file te ontwijken. Onze chauffeur kende Dakar op z'n duimpje, dus de files en knelpunten kende hij op z'n duimpje. Naar twee uur Dakar jungle en ons sterk verbazend over de manier hoe hier geiten vervoerd worden, bereikte we de BMW/Landrover garage. Reparatie hier was alleen mogelijk voor de Discovery van Peter. Verder door Dakar naar de Ford/Landrover garage, hier kan onze Landrover in "behandeling" genomen worden. Afgesproken dat we maandag ochtend terug komen, zodat gekeken kan worden wat de schade is en welke onderdelen besteld moeten worden.

De officiele importeur Landrover-Senegal bleek niet zo officiel te zijn, een vaag mannetje die binnen drie uur onderdelen kon regelen en de raparatie uitvoerd in het zand, vonden we niet echt betrouwbaar.

Vandaag lekker niks gedaan, morgen gaan we Dakar weer in, hopelijk weten we dan wanneer de Landrovers weer op eigen kracht kunnen rijden.

De grens over (19 november)

We vervolgen onze reis, achter de auto van Kaj leggen we de eerste 200 km naar Rosso af. Het slepen ging echter bijzonder voorspoedig, rond het middaguur waren we al in Rosso, in overleg met de rest van de groep besloten dat ze ons een grensovergang verder zouden slepen. Rosso heeft namelijk de naam de meest corrupste grens overgang van dit deel van Afrika te zijn, dus als we dat even konden vermijden dan deden we dat ook. 100 km verder, dwars door een natuurpark met pelikanen, flaminco's en ooievaars zijn we de grens gepasseerd bij Diama. In nog geen uurtje en met de benodigde stempels en papieren waren Mauritanie uit en Senegal in. Nog dertig kilometer te gaan naar camping Zebrabar, helaas zorgde de nodige corrupte politie posten voor nogal wat oponthoud. De een wilde de hele auto uitpakken omdat we een stempeltje van de douane miste, danwel € 80,- per auto krijgen en een post verder zouden we weer geld moeten betalen omdat we te weing gevaren driehoeken bij ons hadden. Niet toegeven en absoluut geen Frans spreken en achter de agenten aan blijven lopen en vooral weigeren te betalen maar wel een colaatje, pen of paracetamol geven is de manier om snel door te komen. Later die avond in de Zebrabar hoorde we dat in verband met het offerfeest het merendeel van de ambtenaren op deze manier probeerde om wat extra "feestgeld" bij elkaar te krijgen. Naar de woestijn van Mauratanie is Senegal en welkome afwisseling, leuke camping, goed eten en drinken en een prachtig strandje.

Op sleeptouw (18 november)

Vroeg in de ochtend hebben we de Discovery, Peter en Trudie op de gister geregelde vrachtwagen gezet. En dan moet je geen van Gend & Loos vrachtwagen verwachten. Een paar kilometer buiten Tidjikja werd de Discovery ingelaade. Niet via een platform, maar de vrachtwagen werd in een soort van steengroeve gereden en met het nodige kunst en vliegwerk werd de Discovery ingeladen.

Met vier wagens hebben we de reis vervolgd richting Bogue, 570 km verder aan de Senegalese grens. Tijdens het rijden zag je het landschap steeds groener worden en steeds meer vee rondlopen. Met een rustig gangetje van ongeveer 90 km per uur zijn we rustig doorgesukkeld, af en toe gestopt om het autootje wat rust te geven en dan weer verder. Helaas zo'n 9 kilometer voor Bogue begon de wagen toch wel veel lawaai te maken en durfde we niet meer zelfstandig verder te rijden. Dus sleeplint eruit en als aanhanger achter de wagen van Henk aan.

Bij aankomst in Bogue op zoek naar transport richting Dakar. Bij toeval kwamen we een medewerker van het WFP (World Food Program) tegen die gelukkig goed engels sprak en bereidt was om in het dorp navraag te doen naar een mogelijk transport. Helaas in het dorp geen vrachtwagen te vinden, hij adviseerde dan ook om de auto richting Rosso (grensdoorgang Mauratanie/Senegal) te slepen en daar een Senageelse vrachtwagen te regelen die ons richting Dakar kon vervoeren. Gelukkig was de rest van de groep bereidt om ons te slepen, dus morgen gaan we richting de grens van Senegal.

Sleutelen (17 november)

Vroeg opgestaan, dan is het immers nog niet zo warm, want gisteren heeft de thermometer de 40 graden gehaald. Henk heeft gisteren nog een lasbedrijf gevonden om z'n vooras te lassen, hij en Berry zijn dan ook vroeg vertrokken en rond de middag kwam het positieve nieuws dat de reparatie geslaagd was. Kaj en Pater zijn onder de Discovery gedoken, met behulp van het werkplaatshandboek en de technische kennis van Kaj werd rond de middag de conclusie getrokken dat reparatie in het zand geen optie was, de Discovery moest naar Dakar, naar de Landrover importeur voor reparatie. Gezien het feit dat de Discovery niet meer zelfstandig rijdt, werd de middag gebruikt om een transport te regelen voor de Discovery. Wij zijn onder de Landrover gekropen, voor het nodige technische advies gebeld met Daams en aan de slag gegaan. Steek assen verwijderd om te voorkomen dat er nog meer beschadigingen in de vooras zouden ontstaan en geprobeerd een rare tik te verwijderen, danwel te achterhalen waar het geluid vandaan kwam. Dit laatse is deels gelukt, in de differentieel zaten wat afgebroken tandwielen maar het vreemde geluid konden we niet thuisbrengen. Maar onze landrover rijdt nog, wel niet meer als 4x4, maar alleen nog met achteraandrijving. Maar dit moest geen belemmering zijn om in Dakar te komen, in overleg met de rest dan ook besproken om rustig verder te rijden.

Eindelijk in Tidjikja (16 november)

Vroeg op en verder richting bewoonde wereld. Onderweg de nodige theepauzes omdat het best wel intensief rijden is voor zowel de bestuurders als de auto's. Maar weer opnieuw door de mooiste ongerepte woestijnlandschappen. In het einde van de middag bereikte we de camping, waar na een paar colaatjes gelijk onder de auto's gedoken werd voor het nodige herstel en reparatie werk. Morgen blijven we in Tidjikja, om bij te komen van een intensief weekje woestijn en om de auto's te herstellen.

Bijltjesdag (15 november)

Op halve kracht verder naar Tidjikja. De Discovery van Peter kan niet meer zelfstandig rijden omdat gisteren bij de laatste duin de koppelingsplaten zijn doorgebrand en onze wagen heeft nog maar twee wielaandrijving omdat de differentieel in de vooras kapot is. We moeten nu dus wel toegeven dat de Landrovers het afleggen tegen de Toyota's. Het spoor naar Tidjika is niet makkelijk te vinden, maar naar enig heen en weer rijden vindt Kaj naar een tijdje het juiste spoor en kunnen we verder. Maar helaas niet voor lang, Henk meld dat er een scheur in zijn vooras zit en behoorlijk wat olie lekt. Na het nodige sleutelwerk in de woestijn besluiten we terug te rijden naar de oase waar we gisteren van plan waren te overnachten en daar rustig na te denken over een praktische oplossing. (Hoe krijg je drie kapotte wagens zo snel mogelijk in de bewoonde wereld?). Onderweg naar de oase kwamen we nog drie Nederlanders tegen, zij waren vanuit Mali een rondje Mauratanie aan het rijden en hadden meer dan een dag vastgezeten in het deel van de woestijn wat wij nog doormoesten.

In de oase werden we hartelijk ontvangen door de burgemeester. Onder het genot van mierzoete thee werd er naar een oplossing gezocht voor onze uitdaging. Het was immers een uitdaging, want volgens de burgemeester zijn er in de woestijn geen problemen omdat er geen oplossingen voor problemen zijn en voor onze "uitdaging" was wel een oplossing, dus geen probleem.

Na het nodige belwerk werd besloten dat we onder begeleiding van de burgemeester, sjeik Aghmed en twee monteurs naar Tidjikja begeleid zouden worden. De reden van het uitgebreide gezelschap was simpel, de sjeik als ervaren gids om het beste spoor te vinden. De burgemeester, omdat hij nog iets moets regelen in Tidjikja en de monteurs omdat de Toyota's waarmee het gezelschap zich verplaatste ook met duke-tape en touw aan elkaar hing.

Met 30 kilometer mulle zandduinen voor de boeg en de nodige bergen zijn we halverwege de middag vertrokken. De 165 km naar Tidjikja zou immers 2 dagen in beslag gaan nemen. Tot een uur of acht hebben we gereden, met het nodige sleep en graafwerk hadden we tochg nog 30 kilometer afgelegd. Kamp opgeslagen in een klein dorpje, morgen is het weer vroeg dag. Het zijn nog flink wat kilometers door het mulle zand naar Tidjikja.

Drijfzand (14 november)

Verder de woestijn in. Het was nog even uitzoeken wat het beste track was om in Tidjikja te komen, gezien de vele regen die een aantal weken geleden gevallen is. Met behulp van Berhard, een Fransman die in Mauratanie 4x4 tochten organiseerd, de route bepaald. Eerst terug via de vlakte om een paar kilometer stroomopwaarts de nu droge rivierbedding te volgen. Dat ging redelijk goed, totdat we verder stroomopwaarts een achteraf, verradelijke waterplas tegenkwamen. We zaten letterlijk tot onze assen vast in het 'drijfzand'. Met twee wagens en het nodige graafwerk hebben we de wagen op het droge kunnen trekken. De rivierbedding hebben we gevolgt totdat het onmogelijk werd door de vele stenen en rotsen, vervolgens verder via de oever richting duinen. Het werd echt spoorzoeken, er waren wel vage tracks, maar door de wind en later een kleine zandstorm werden deze al snel onzichtbaar. En hoe verlaten het landschap er ook uit ziet, toch zijn er altijd weer mensen aan wie je, met handen en voeten de weg kunt vragen als je er zelf niet meer uit komt. We zullen dus wel wat extra kilometers gemaakt hebben, maar het was wel ontzettend mooi om door zo'n puur landschap te rijden. Tegen het einde van de dag bereikte we opnieuw een paar stevige duinen, en daar ging het voor onze auto mis, met een luide knal brak de differentieel in de vooras. Nadat we met behulp van Kaj de cardan-as verwijderd hadden, konden we in ieder geval doorrijden met alleen achteraandrijving. Het mulle zand wordt dan overigens wel een stuk moeilijker. Op vijf kilometer van een oase waar we kamp op zouden slaan sloeg het noodlot opnieuw toe. Bij de beklimming van een stijle duin begaven de koppelingsplaten van de discovery van Peter het. We hebben de oase dan ook niet gehaald en het kamp maar ter plaatse opgeslagen, morgen kijken we weer verder.

Verborgen wijsheid (13 november)

Vandaag een rustdag,de ochtend gebruikt om bij te komen, oftewel uitslapen en een beetje relaxen onder de palmbomen in de tuin van 'Maure Blue', de lodge waar we verblijven. S'middags hebben we de oude stad van Chinguetti bezocht, eeuwen geleden was deze stad een bloeiende handelsstad op de caravaanroute en een van de eerste universiteitssteden. De geschiedenis werd meer dan levendig verteld door Sarif, een gepensioneerde onderwijzer wiens familie al generaties lang een bibliotheek onderhield. Een koran van meer dan 600 jaar oud en gedichtenbundels van eeuwen geleden, maar ook boeken over astromonie en kasboeken van de handelscaravaan. Een bibliotheek van onschatbare waarde die je niet verwacht als je door de stoffige straten van Chinguetti loopt.

Regen in de woestijn (12 november)

Vannacht heeft het geregend, geen plensbui, maar wel voldoende om in de ochtend de afdrukken van de regendruppels in het zand te zien. Vanaf Ben Amera zijn we schuin doorgestoken naar Atar. Door de duinen en eindelijk was het zo ver dat we onze zandplaten konden gebruiken, het aflaten van de banden was niet meer genoeg om los te komen. Halverwege de ochtend roken we een verdacht luchtje in de auto, toch maar even gestopt om te checken wat er aan de hand was. De oorzaak was naar even ruiken en kijken snel gevonden, de zekeringen van de extra ventilator waren helemaal weggesmolten. Vervelend, maar we rijden nog. Het terrein waar we door reden vandaag was behoorlijk afwisseld, duinen en vervolgens weer piste met veel scherpe stenen om daarna weer te veranderen in gravel met wasbordjes. Kortom lucht uit de banden, lucht in de banden, lucht uit de banden en weer lucht in de banden. Eindpunt van vandaag was Chinguetti, de oude hoofdstad van Mauratanie. We overnachten vandaag luxe, een lodge met douche en sanitair, hebben we wel verdiend na drie dagen woestijn.

Per spoor (11 november)

"Per spoor" verder Mauratanie in. Vandaag heel de dag piste gereden, de ene keer duinen de ene keer gravel, maar altijd in de buurt van de spoorlijn. Soms ook letterlijk over het spoor om even wat snelheid te maken. Onze landrover heeft het tot nu toe prima gedaan, oke we zijn wel wat onderdelen verloren, de uitlaat is inmiddels afgebroken tot de middendemper. Enkele dagen geleden sloeg de automatische deurvergrendeling op hol. Maar alles is te verhelpen en te repareren. Momenteel kamperen we weer onder de sterrenhemel naast een lavaberg en bron 'Ben Amera'. Morgen komen we weer in de bewoonde wereld. maar voordat we daar zijn, eerst nog even een pittige stukje off road door de duinen.

We zijn in Mauratanie (10 november)

We zitten alweer in Mauratanie, gisterenavond zijn we de grens gepasseerd. Maar voordat we de indrukken van vandaag beschrijven, eerst even de belevenissen van de afgelopen dagen.

De woestijn heeft zaterdag plaatsgemaakt voor een bergachtige omgeving. Smalle trails die kronkelen door de bergen, pistes door valleien. Een technisch moeilijke afdaling zorgde voor de nodige hoofdbrekers, maar met de juiste instructies van Benne en Berry en Kaj als extra gewicht aan de zijkant, kregen we de Landrover toch heel beneden. Kortom, een mooie dag. S'avonds geslapen bij een familie thuis net voor het plaatsje Tamtam. Nadat we gezamelijk thee hadden gedronken bij de familie, hebben we ze uitgenodigd om bij ons te komen eten. Pasta met tonijn en pasta met italiaanse ballen. Heel de avond plezier gehad en gelachen zonder dat we elkaar konden verstaan.

Zondag stond de westelijke Sahara op het programma, een eindeloze streep asfalt door de woestijn met aan je rechterhand de Atlantische oceaan. Een lange dag, maar we hebben veel kilometers kunnen maken

Maandag verder door de westelijke Sahara, doel voor vandaag om tot net voor de grens van Mauratanie te rijden. Geluncht op het strand van Dahkla, dat kwam mooi uit, want hebben we hebben nu al de plek kunnen bekijken waar Dave gaat kitesurfen. Rond vijf uur bereikte we de grenspost, kamperen was hier niet echt een optie, dus hebben we besloten de grens s'avonds te passeren. Ondanks de verhalen die we in Marokko hoorden dat de grens gesloten zou zijn, kwamen we er met de onderhandelingstactiek van Henk redelijk vlot doorheen. Wel een vreemde ervaring trouwens, de strook niemandsland tussen Marokko en Mauratanie heeft wel wat weg van de film Mad max, overal autowrakken en auto's die vastgelopen zijn in het zand. Na alle paperassen en stempeltjes doorgereden daar camping Abba in Nouadhibou.

Vandaag begonnen met uitslapen, een beetje aan de auto werken en in de middag zijn we gaan rijden. Het verschil met Marokko is groot. Mauratanie is arm, althans dat wat wij tot nu toe gezien hebben. Het land is schraal, weinig begroeiing en veel zand en rotsen. Voor de nacht hebben we onze tenten opgeslagen in de woestijn van Mauratanie, niets om ons heen, alleen maar zand en de sterren boven ons.

Wasbordjes (6 november)

We krijgen steeds meer respect voor de echte Dakarrijders, gisteren en vandaag voor een groot deel piste gereden en dan met name de zogenaamde wasbordjes. Na een paar uur trillen zitten je nieren achterstevoren. Habben wel al snel door dat je beter iets harder dan te voorzichtig kunt rijden, dan "vlieg" je er namelijk overheen. We zijn nu een week onderweg, maar door alle indrukken lijkt het veel langer. Het ritme hebben we nu wel te pakken, iedere ochtend vroeg uit de veren zodat we rond acht uur kunnen rijden. Slaaptekort krijgen we overigens niet, want s'avonds is iedereen zo uitgeteld dat we voor 9 uur in de tent liggen.

Stof in alle hoeken en gaten en zonder uitlaat verder (4 november)

Je kent ze wel, die beelden van Paris-Dakar met alleen maar stof achter de wagens en bestuurders die de kleur van het zand hadden overgenomen. Vandaag hebben wij hetzelfde ervaren, het asfalt hield op en de piste lag voor ons. Sporen door de woestijn, door bergen en duinen. En om te voorkomen dat we over drie maanden nog zand tussen onze tanden voelen, maar een sjaal voor de mond gedaan. Vanochtend vroeg vertrokken uit Mergouza om de gids een dorpje verder op te pikken, want het juiste spoor vinden is zelfs met GPS niet eenvoudig. De gids had al snel een bijzondere plek uitgezocht om ons te gidsen, namelijk op het roofrack van onze landrover. Drie droge rivierbeddingen doorwaad en door kleine dorpjes gereden. Ontzettend veel kuilen en bobbels onderweg, zelfs nog met vier wielen losgekomen en natuurlijk ook vastgezeten. En af en toe hoor je dan wel een knal, meestal gaat het goed, maar een keer toch niet helemaal. Dus de demper van de uitlaat hing halverwege de rit los. Deze hebben we verwijderd, alleen maar extra gewicht en zonder rijdt tie ook. Vandaag gekomen tot Hi-Fougani, slapen nu in een klein hotelletje zodat we morgen vroeg uit de veren kunnen om op tijd te vertrekken, morgen kilometers maken, het is nog een eind naar Gambia.

Rondje woestijn (3 november)

Terreinrijden in de woestijn, dat is wel andere koek dan een beetje in de modder spelen in Joinville! En als ik eerlijk ben, best wel moeilijk, Dave had het snel onder de knie. Als een echte Dakar deskundige nam Dave met gemak de duinen. Onze auto had af en toe wel moeite met het zand, het is immers niet makkelijk om door het losse zand te ploeteren met een auto van meer dan 3 ton. Banden op 1 bar en dan gaat tie wel. Omdat woorden in dit geval minder zeggen dan daden hebben we een video toegevoegd. Morgen verlaten we de poort van de woestijn, is het spelen afgelopen en gaan we verder de woestijn in.

De poort van de woestijn (2 november)

Vandaag hebben we het landschap iedere tien klometer zien veranderen. Omhoog door het Atlas gebergte, ruw en steenachtig. Een hoogvlakte zo vlak als een biljartlaken, ongemerk zat je toch op 1.800 meter hoogte en reden we een uur lang over een kaarsrechte weg. Door dalen en ravijnen, met palmbomen zover het oog kan zien. Steden en dorpen tegen de rotsen en tussen de palmen, met huizen in de kleur van de omgeving. En dan ineens kleine zandduinen in het rotsachtige landschap, de voortekens van de woestijn. Naar zo'n 300 kilomater zijn we er, voor ons liggen de eerste zandduinen, goudkleurig door de ondergaande zon. We zijn er; de poort van de woestijn.

Puntschoenen en kamelen koppen (1 november 2009)

De Medina van Fes, hoe verder je de medina ingaat hoe echter het wordt. Wordt je bij de poorten nog overspoeld met kraampjes en winkeltjes met nep D&C en andere prularia, sla een paar keer links af en rechts af en je koopt met gemak een kamelen kop voor het avondeten. De Medina is een waar geuren palet, de scherpe geur van verschillende kruiden, de zoete geuren van vers fruit, maar ook de indringede geur van ezelurine. Nog bijna omver gelopen door het plaatselijke vrachtvervoer, een volgeladen ezel.

In de namiddag verder gereden, zitten nu in de uitlopers van het atlasgebergte op zo'n 1600 meter hoogte. Vandaag zijn we opnieuw te gast op een boerderij, deze mensen hebben land zover je kunt zien, ezeltjes, geiten, kalkoenen en kippen. Nu zijn ze nog op afstand, maar ben benieuwd of we morgenochtend wakker worden met een paar nieuwschierige ezeltjes en geiten voor de tent.

Verse kip (31 oktober 2009)

Noord Afrika, gisteren hebben we de oversteek van Algeciras via Cueta naar Marokko gemaakt, maar het lijkt wel een week geleden, zoveel indrukken in nog geen twee dagen.

Tijdens de overtocht werden we vergezeld door dolfijnen, dat gaf dat half uurtje varen toch een extra demensie. De grens over ging relatief snel, wel van het ene loketje naar het andere loketje voor een stempel, auto goedkeuring en een mexicaanse griep controle, maar het lot van een complete auto & bagage controle werd ons gelukkig bespaard met dank aan een mannetje en wat euro's.

Door het Rif gebergte richting Fes, eerst via de kust, een prachtige route met aan je linkerhand de Middellandse zee en aan je rechterhand de uitlopers van het Rif gebergte. Vervolgens de bergen in, groene flanken, bergstroompjes in de dalen en kleine dorpjes. Vroeg onder de wol, onze ogen vielen immers om 9 uur al dicht.

Vandaag verder het Rif gebergte in, naar iedere bocht een nieuw uitzicht. Het avondeten gekocht op een markt in een klein dorp. Verse groente, vers fruit en verse kip, het laatse moet je trouwens letterlijk nemen, want de kip liep nog op twee pootjes rond toen we deze kochten. Nog vastgezeten met de landrover, reden we eerst nog op de harde ondergrond, vervolgens zaten we met de voorwielen in de modder van een rivierbedding. Tijdens een verkenningstocht om te peilen of we een rivier overkonden is Dave tot z'n knie in de modder gezakt, dus toch maar via de weg verder.

Vandaag geen camping, we kamperen vandaag bij de boer. Inmiddels is het bijna half elf, tijd om de tent in te gaan. Morgen staat Fes op het programma.

Herinrichten, een beetje sleutelen en pracht & praal (27 oktober 2009)

Gisteren nog de laatste dingen aan de Landrover gedaan. Alle vloeistoffen peilen, de nodige bouten en moeren vastdraaien. kijken of we geen gekke dingen zagen, nu kunnen we immers nog relatief makkelijk naar een garage of landrover dealer. Tape voor de koplampen geplakt tegen beschadigingen van opspattende stenen. De auto een beetje heringericht, want tijdens zo'n weekje proefkamperen kom je er toch achter dat sommige dingen op een andere plek beter liggen dan waar je je eerst bedacht had. Kortom een dagvullend programma.

Vandaag de pracht en praal van Sevilla bekeken, het koninklijk paleis Reales Alcazares. Prachtige tuinen en rijkelijk bewerkte vertrekken, geen wand, plafond of deur is onbewerkt gebleven, overal houtsnijwerk, schilderingen of beeldhouwwerk van duidelijk Moorse afkomst. Waar het paleis vooral aan de binnenkant haar pracht en praal toonde, laten de vele stadspaleizen in Sevilla aan de gevel hun rijkdom zien. De ene nog rijkelijker versierd dan de ander, maar allen en dat viel ons duidelijk op, met een eigen torentje. Sevilla is een mooie stad, zeker het bezoeken waard.

Tapas & vino (25 oktober 2009)

Sevilla beviel vandaag een stuk beter dan gisteren. Op ons gemak geslenterd door de Barrio Santa Cruz. Een oude wijk met smalle steegjes, verborgen pleintjes en binnenplaatsen. Ondanks het feit dat de wijk niet zo heel erg groot is, hebben we er toch veel tijd in doorgebracht. Enerzijds omdat het een doolhof is waar orientatie zelfs met kaart en Tom Tom onmogelijk is en anderzijds omdat we geruime tijd hebben uitgetrokken voor het eten van tapas en het drinken van goede wijn.

Nog een bezoek gebracht aan De Giralda, de kathedraal van Sevilla. De poging om de grootste gotische kathedraal van de wereld te bouwen. hebben de toenmalige bouwmeesters met glans gehaald. Bijzonder aan De Giralda is de moeiteloze samensmelting van Islamitisch en Christelijke elementen en vele bouwstijlen. Maar dat is ook niet zo verwondelijk met een bouwtijd van meer dan 800 jaar.

Naast de vele beeldhouwwerken en metershoge orgels, bewerkte plafonds en gouden altaren ook de tombe van Columbus gezien, welke een prominente plaats in neemt in de kathedraal.

Parkeerpret (24 oktober 2009)

Ze zeggen dat je met een landrover overal kunt komen en dat klopt ook wel, alleen een parkeerplaats vinden in het centrum van Sevilla gaat toch echt niet lukken. Met pijn en moeite konden we onze wagen door de smalle straten van Sevilla proppen en probeerde we een poging te wagen om bij de plaatselijke VVV te komen. Dit is helaas niet gelukt, geen parkeerplek te vinden en alle parkeergarages uiteraard veel te laag. Naar een uur stressend en zwetend rondrijden het wijze besluit genomen niet in een hotel in Sevilla te overnachten, maar een camping te zoeken in de buurt. En die hebben we gevonden, een kleinschalige camping ongeveer 10 minuten rijden van het centrum van Sevilla met, niet geheel onbelangrijk, een regelrechte busverbinding. Want na die actie van vanmiddag gaat de landrover echt niet meer Sevilla in, morgen met de bus, voor een betere tweede indruk.

De weg naar Sevilla ging overigens zonder problemen, een hagelnieuwe A-66 verkorte de reistijd aanzienelijk. Deze weg is overigens zo nieuw, dat de navigatie hem nog niet herkende. Dus als jullie denken dat we nu al off road zijn gegaan, dan is dat niet zo. Onderweg ook nog een "oude bekende" tegengekomen, de metershoge stier die op vele plekken in het Spaanse landchap staat.

Op naar Sevilla (23 oktober 2009)

Parijs ligt al weer achter ons, de stad van het licht en de liefde hebben we verruild voor een hotel aan de A-8 richting Sevilla. (Wil je zien waar we precies overnacht hebben, kijk dan even op "zo zijn we gereden"). De afgelopen twee dagen in Parijs waren vullend, maar erg leuk. Liepen we woensdag nog door de stromende regen, donderdag scheen de zon volop. Donderdag ochtend richting Eiffeltoren voor de start van de Heroes Legend, helaas geen groot Dakar spectakel, maar twee bescheiden vlaggetjes tegenover de Eiffeltoren voor een Kodac moment. Met name de motorrijders dwongen bij ons respect af, ga er maar aan staan, op twee wielen door de woestijn van Parijs naar Dakar. Bij toeval de twee hummers zien vertrekken die door Daams geprepareerd waren, dus voor de heren in Bergeijk, ze zijn goed vertrokken! Iets anders hadden we overigens niet verwacht. Nog even ons eigen Kodac moment bij de Eiffeltoren genomen en vervolgens richting Notre Dame gegaan, waar we vrienden uit Rotterdam en Frankrijk zouden ontmoeten. De rest van de dag geslenterd door Parijs en na heel wat kilometers in de benen uitgezwaaid door Bur, Rob, Elaine, Robin, Niels en Chrsitine.

Vannochtend vroeg uit Parijs vertrokken en net zolang doorgereden tot het stopte met regenen. Morgen nog 870 km te gaan naar een zonnig Sevilla.

Parijs, we zijn er (21 oktober 2009)

De laatste puntjes op de i (16 oktober 2009)

Deze week is voorbij gevlogen, de laatste kleine dingetjes afgewerkt die stiekem toch veel tijd kosten. Traanplaat op de motorkap, zandplaten op de zijkant, afwerkprofielen, sloten op lade, gereedschapkist gepakt en nog veel meer. Gisteren heel de dag op stap geweest voor "boodschappen", nog wat onderdelen en gereedschap voor de landrover, rijst, pasta en cup of soup en nog wat handigheden voor onderweg, Nog wat surfkleding en een safety leach voor in Dakhla en boeken, we moeten immers wel wat te lezen hebben. Vandaag met de hulp van de moeders heel het huis schoongemaakt, zonnekleppen opnieuw bekleed en als slagroom op de taart; stickers van onze namen en ANN-gebiedsversterking op de landrover laten plakken. Nog drie dagen te gaan, nog even flink doorpakken.

Koelen en koken (11 oktober 2009)

Langzaam maar zeker wordt de landrover steeds meer expeditie gereed, vandaag de koelkast en omvormer geplaatst en aangesloten. Het pakken gaat gestaag verder, de lade met kookbenodigheden, ons kookeiland voor de komende twee maanden, is nu compleet en ingepakt.

Technisch accoord (10 oktober 2009)

De afgelopen 3 dagen waren wij even landrover vrij. Dit betekend niet dat er niet gewerkt werd aan de defender. Sjef heeft de landrover de jaarlijkse onderhoudsbeurt gegeven en bij Daams zijn de koppelingsplaat en drukgroep vervangen. Onze wagen is nu technisch klaar voor de reis naar Gambia.

Langzaam maar zeker beginnen we met het "pakken" van de auto, en dat is wel wat meer werk dan het inpakken van een rugzak of koffer. Proef inpakken dus, te beginnen met het roofrack, geen zware spullen bovenop en als het echt niet anders kan in het midden. De voorraadkist, daar moet je makkelijk bijkunnen en de tent moet zo voor het grijpen liggen, die hebben we immers iedere dag nodig. Een kleine puzzel, maar het is geluk, we zijn eruit en hebben zelfs ruimte over.

Twee weken voor vertrek (6 oktober 2009)

Het aftellen begint nu echt, vandaag over twee weken zitten we immers in Parijs. Maar voorlopig gaat nog even alle aandacht naar de landrover. De laatse meters spirolex om de elektradraden, hoezen voor de stoelen gemaakt, cubby box bekleed, frame voor de koelkast en jerry can houders. Langzaam maar zeker wordt de "things to do list" steeds korter.

Daarnaast een groot deel van de praktische zaken geregeld. Visa binnen, inentingen en malaria tabletten gehaald, ook deze lijst wordt steeds korter.

Dagje rust (1 oktober 2009)

Na een maand bijna onafgebroken met de auto bezig te zijn, hebben we vandaag een rustdag ingelast. Om te zorgen dat we ook echt niks aan de auto doen gaan we met Willem een stukje varen over de grachten van Haarlem. Alleen dat "niks aan de auto doen" lukt niet helemaal. Vanochtend vroeg opgestaan zodat we toch nog even dat af konden ronden wat we eigenlijk gisteren nog wilde doen. En in het begin van de middag is de verlichting in de roofconsole nog aangesloten.

Na een regenachtige ochtend is de zon nu volop aan het schijnen in Haarlem en gaan wij richting boot, morgen is het weer tijd voor de landrover.

Opgeruimd staat netjes (30 september 2009)

Nu het hoofdstuk electra is afgesloten gaan we weer verder met het vaste opberg en lade systeem dat we aan het maken zijn. Met dank aan Alwin, de buurman van 3 huizen verder, is al het aluminium netjes gezet en op maat gemaakt. Vandaag de zijkanten vastgezet, rails ingefreesd en de vloerbedekking aangebracht. Nog een zandplaat aan de zijkant bevestigd, voor het nodige zichtwerk en vervolgens ging de zon alweer onder.

Laatse onderdelen ophalen (28 september 2009)

Vandaag de laatste onderdelen opgehaald in Bergeijk. Jerrycan houder, voorraadkist en een bandenreparatie set. Nog wat bussen laten vervangen die zo vast zaten dat wij ze met geen mogelijkheid loskregen en de remmen laten afstellen. Oftewel een halve dag verplicht uitrusten in de showroom van Daams.

Een wereld van verschil (26 september 2009)

Alles is aangesloten en werkt, zelfs de lendesteunen in de stoelen. Het dashbord is weer dicht en het voorste deel van de auto ziet er weer uit als een auto.

Spaghetti (23 september 2009)

Vier weken voor vertrek. Alle electra draden hangen los. De auto is zo goed als gestript, geen stoelen, geen cubby box, geen stuur! De buren vragen zich af of we eind oktober wel redden en wij denken nog steeds van wel.

De afgelopen week stond in het teken van "de elektra op orde brengen". Dave en Willem (broer met verstand van elektra) zorgden voor de juiste aansluitingen en ik (Anne-Marie) voor de onderdelen.